فضاهای بازی در دو گروه دسته بندی می‌شوند: 1- فضاهای بازی رسمی 2- فضاهای بازی غیررسمی

1.فضاهای بازی رسمی:
مثل پارک‏ ها و زمین‏ های بازی (شامل زمین بازی سنتی تاب و سرسره و ...، زمین بازی معاصر: مجموعه مرکب از بازی با عملکردهای گوناگون، زمین بازی خلاق و ماجراجویی شامل قطعاتی به ظاهر بی‏ارزش همچون تایرهای فرسوده، الوار و ... که به کودکان امکان ساخت چیدمان‏‌های جدید را می‏دهد و به دلیل انعطاف‏پذیری با خواست کودکان، در رشد جسمی و شناختی آنان از محیط بسیار مؤثر است) و باغ‏های بازی ماجراجویی (که با بهره‏گیری از عواملی چون درخت، آب و شن، حیوانات و ... به جهت تنوع و تغییرپذیری، محلی مناسب برای شکوفایی خلاقیت هستند)

۲-فضاهای بازی غیررسمی:
مثل حیاط ‏ها، فضای میان ساختمان‏ ها، فضاهای نزدیک ورودی خانه ‏ها، پیاده ‏راه ‏های عریض، بن‏‌بست‏ ها، خیابان‏ ها و کوچه‏ های محلی تقسیم بندی می‏شود. فضای باز و یا سربسته به صورت محدود (بنابر اقلیم)، عمومی و دارای تعاملات اجتماعی پویا با محوریت کودکان است که با هدف بسترسازی فعالیت‏های خلاقانه و سرگرم‏ کننده  به منظور رشد اجتماعی و پرورشی آن‏ها ایجاد شده است. فضاهای بازی بسته به ماهیت و اندازه دارای سلسله مراتب عملکردی از مقیاس محله تا شهر هستند. این نوع  فضای شهری پویاست که کودکان در آن می‏توانند به انواع بازی با همسالان بپردازند. این فضاها عمدتاً روباز و عمومی است و در دو دسته اصلی مستقل و مکمل و یا رسمی و غیررسمی قرار می­گیرند و جز در سلسله مراتب شهری و فراشهری، ورودی آن‏ها رایگان است.